61 την στεφανιαία ανατομία και η καλύτερη πρόγνωση στην υπο-ομάδα των ασθενών υψηλού κινδύνου. Το μειονέκτημά της είναι ότι μια σημαντική μειοψηφία των ασθενών θα υποβληθεί σε στεφανιογραφία χωρίς να προκύψει κάποιο ορατό θεραπευτικό όφελος. 2) Την λιγότερο επεμβατική αντιμετώπιση, κατά την οποία ο στεφανιογραφικός έλεγχος πραγματοποιείται μόνον σε ασθενείς που παρουσιάζουν υποτροπή των στηθαγχικών τους ενοχλημάτων ή συστολική δυσλειτουργία της αριστερής κοιλίας στον υπέρηχο καρδιάς (κλάσμα εξωθήσεως <40%), ή προκλητή ισχαιμία κατά τη δοκιμασία κοπώσεως πριν το εξιτήριο από το νοσοκομείο. Το πλεονέκτημα της λιγότερο επεμβατικής αντιμετώπισης είναι ότι αποφεύγονται αρκετές περιττές στεφανιογραφίες (όπως προαναφέρθηκε). Το μειονέκτημα της στρατηγικής αυτής είναι η μεγαλύτερης διάρκεια νοσηλείας, η χρήση δοκιμασίας κοπώσεως και ο μικρός κίνδυνος να διαφύγει του στεφανιογραφικού ελέγχου ένας ασθενής με σοβαρή στεφανιαία νόσο. Πάντως υπάρχει ομοφωνία, ότι όλοι οι ασθενείς πολύ υψηλού κινδύνου πρέπει να υποβάλλονται σε στεφανιογραφικό έλεγχο εντός των πρώτων 2 ωρών από της εισόδου τους στο νοσοκομείο (π.χ. με βαριά στηθαγχικά ενοχλήματα, με αιμοδυναμική αστάθεια, σοβαρές, διάχυτες κατασπάσεις ή παροδικές ανασπάσεις του διαστήματος ST (επικάρδια ισχαιμία) ή μεγάλη αύξηση της τροπονίνης στο αίμα) ή σοβαρές κοιλιακές αρρυθμίες. Αυτοί οι ασθενείς μπορούν μνημοτεχνικά να θεωρηθούν ως πάσχοντες από "ισχαιμική", "αιμοδυναμική" ή "ηλεκτρική" αστάθεια. Η αιμοδυναμική αστάθεια περιλαμβάνει τη χαμηλή ΑΠ (συστολική ΑΠ <100 mm Hg), τη φλεβοκομβική ταχυκαρδία (>100 σφύξεις/λεπτό) ή τη φλεβοκομβική βραδυκαρδία (<40 σφύξεις/λεπτό), τον 3 ο καρδιακό τόνο, το νέο φύσημα ανεπαρκείας μιτροειδούς, την αρχόμενη αριστερή καρδιακή κάμψη (υγροί τρίζοντες στις βάσεις των πνευμόνων) μέχρι πνευμονικό οίδημα και σε ακραία μορφή την καρδιογενή καταπληξία